گرامافون دیسک

گرامافون دیسک
منو 0: 00
ضبط صدای بل در دیسک موم در سال 1885 ، شناسایی شده در سال 2013 [جزئیات بیشتر]

سایت بازی انفجار

امیل برلینر با گرامافون ضبط دیسک
پیشرفت عمده فنی بعدی ، اختراع ضبط گرامافون بود که عموماً به امیل برلینر [توسط چه کسی؟] اعتبار داده می شود و در سال 1887 به ثبت رسیده است [13] ، اگرچه دیگران دستگاه دیسک مشابه دیگری را به نمایش گذاشتند ، به ویژه الکساندر گراهام بل در سال 1881. [14] ] تولید ، حمل و نقل و ذخیره سازی دیسک ها آسان تر بود و بیشتر از سیلندرها دارای صدای بلندتر بودند. فروش ضبط گرامافون از سیلندر پیشی گرفت. 1910 ، و با پایان جنگ جهانی اول دیسک به قالب اصلی ضبط تجاری تبدیل شده بود. ادیسون ، که تولید کننده اصلی سیلندر بود ، ادیسون دیسک رکورد را ایجاد کرد تا بتواند بازار خود را دوباره بدست آورد. دیسک شلاک دو طرفه (اسمی 78 دور در دقیقه) قالب موسیقی استاندارد مصرف کننده از اوایل دهه 1910 تا اواخر دهه 1950 بود. در جایگشتهای مختلف ، قالب دیسک صوتی تا پایان قرن بیستم به رسانه اصلی برای ضبط صدای مصرف کننده تبدیل شد.

اگرچه سرعت پذیرفته شده جهانی وجود نداشت و شرکت های مختلف دیسک هایی را ارائه می دادند که با چندین سرعت مختلف پخش می شدند ، اما شرکت های بزرگ ضبط کننده در نهایت به یک استاندارد صنعتی با نام واقعی 78 دور در دقیقه رسیدند. سرعت مشخص شده در آمریکا 78.26 دور در دقیقه و 77.92 دور در دقیقه در سایر نقاط جهان بود. اختلاف سرعت به دلیل تفاوت در فرکانس های چرخه الکتریسیته متناوب بود که استروبوسکوپ های مورد استفاده برای کالیبراسیون ماشین های ضبط و صفحه های صفحه را تغذیه می کرد. [15] سرعت اسمی قالب دیسک باعث ایجاد نام مستعار مشترک آن ، "هفتاد و هشت" شد (البته نه تا زمانی که سرعت های دیگر در دسترس قرار گرفت). دیسک ها از گلدان یا مواد پلاستیکی شکننده مشابه ساخته می شدند و با سوزن های ساخته شده از مواد مختلف از جمله فولاد خفیف ، خار و حتی یاقوت کبود بازی می شدند. عمر دیسک ها کاملاً محدود بود که بسته به نوع تولید آنها متفاوت بود.

در اوایل ، روشهای ضبط صوتی کاملاً حساسیت و دامنه فرکانس محدودی داشتند. یادداشت های محدوده فرکانس میانی را می توان ضبط کرد ، اما فرکانس های بسیار کم و بسیار بالا نمی توانند. انتقال سازهایی مانند ویولن به دیسک دشوار بود. یک روش برای مقابله با این مسئله شامل استفاده از ویولن Stroh است که از یک شاخ مخروطی متصل به دیافراگم استفاده می کند و به نوبه خود به پل ویولن متصل است. پس از ایجاد ضبط الکتریکی ، دیگر نیازی به بوق نبود.