ورزشکاران رزمی سنتی چینی

بسیاری از ورزشکاران رزمی سنتی چینی ، و همچنین تمرین کنندگان ورزش های مدرن ، از این درک که شکل کار بیشتر از استفاده از تمرین و تمرین با موضوع مرتبط است ، انتقاد کرده اند ، در حالی که اکثر آنها همچنان شاهد شکل های سنتی در قالب سنتی هستند - به عنوان مثال برای اجرای صحیح رزمی ، زیبایی شناسی شائولین به عنوان یک شکل هنری و همچنین حفظ عملکرد مراقبه ای از نوع هنر فیزیکی حیاتی است.

سایت بازی انفجار

برخی دیگر تصور می کنند که چرا این تکنیک ها معمولاً در اشکال مختلف در مقابل برنامه کاربردی قرار می گیرند که ناشی از کتمان عملکردهای واقعی تکنیک ها از خارج است. [60] [منبع خود منتشر شده؟]

تمرین فرم ها بیشتر برای آموزش تکنیک های جنگی شناخته شده است اما هنوز هنگام تمرین فرم ها ، تمرکز بدن بر حالت ، تنفس و انجام تکنیک های سمت راست و چپ بدن است. [61]

ووشو

همانطور که در این کارمندان معمول دیده می شود ، از فرم های مدرن در ورزش ووشو استفاده می شود
همچنین نگاه کنید به: ووشو (ورزش)
کلمه wu (武؛ wǔ) به معنای «رزمی» است. شخصیت چینی آن از دو قسمت ساخته شده است. معنی اول به معنای "راه رفتن" یا "توقف" (止 ؛ zhǐ) و معنای دوم به معنی "لنس" (戈 ؛ gē) است. این بدان معنی است که "وو" ، استفاده دفاعی از جنگ است. [مشکوک - بحث کنید] اصطلاح "ووشو" به معنای "هنرهای رزمی" تا سلسله لیانگ (507-557) در گلچین تدوین شده توسط شیائو تونگ (蕭 通) ، (شاهزاده ژائومینگ ؛ 昭明 太子 درگذشته 531) ، به نام ادبیات برگزیده (文選 ؛ Wénxuǎn). این اصطلاح در بیت دوم شعر یان یانژی با عنوان: 皇太子 釋奠 會 作詩 "Huang Taizi Shidian Hui Zuoshi" یافت می شود.
"مرد بزرگ چیزهای بیشماری را رشد می دهد.
گریز از هنرهای نظامی ،
او کاملاً از وظایف فرهنگی ترویج می کند. "
(ترجمه از: پژواک گذشته توسط یان یانژی (384–456))
اصطلاح ووشو نیز در شعری از چنگ شائو (1626–1644) از سلسله مینگ یافت می شود.
اولین اصطلاح "هنرهای رزمی" را می توان در تاریخ هان (206BC-23AD) یافت "تکنیک های جنگ نظامی" (技巧 技巧 ؛ bīng jìqiǎo) بود. در دوره آهنگ (حدود 960) نام به "هنرهای رزمی" تغییر یافت (武藝؛ wǔyì). در سال 1928 با تأسیس آکادمی ملی هنرهای رزمی در نانجینگ ، این نام به "هنرهای ملی" (國 術؛ guóshù) تغییر یافت. در اوایل دهه 1950 این واژه تحت حکومت جمهوری خلق چین به wǔshù تبدیل شد.
از آنجایی که اشکال در طول سالها از نظر پیچیدگی و کمیت رشد کرده اند ، و بسیاری از اشکال به تنهایی می توانند برای یک عمر تمرین شوند ، سبک های مدرن هنرهای رزمی چینی ایجاد شده اند که فقط بر روی فرم ها تمرکز دارند و به هیچ وجه کاربردی ندارند. این سبک ها در درجه اول به نمایشگاه و مسابقه می پردازند و غالباً شامل پرش ها و حرکات آکروباتیک بیشتری برای افزایش جلوه بصری [62] در مقایسه با سبک های سنتی است. کسانی که عموماً سبک های سنتی را ترجیح می دهند و کمتر به نمایشگاه تمرکز می کنند ، اغلب به عنوان سنت گرایان شناخته می شوند. برخی از سنت گرایان ، اشکال رقابت هنرهای رزمی امروز چینی را بیش از حد تجاری می دانند و بسیاری از ارزشهای اصلی خود را از دست می دهند.
مدارس سنتی هنرهای رزمی چینی ، مانند راهبان مشهور شائولین ، غالباً فقط به عنوان وسیله ای برای دفاع از خود یا آموزش ذهنی ، بلکه به عنوان یک سیستم اخلاقی ، به مطالعه هنرهای رزمی می پرداختند. [39] [65] Wude (武 德) را می توان به عنوان "اخلاق رزمی" ترجمه کرد و از کلمات wu (武) به معنای رزمی و de (،) به معنای اخلاق ساخته شده است. وود با دو جنبه سروکار دارد. "فضیلت عمل" و "فضیلت ذهن". فضیلت اعمال مربوط به روابط اجتماعی است. منظور از اخلاق ذهن پرورش هماهنگی درونی بین ذهن عاطفی (心 ؛ شین) و عقل خرد (慧 ؛ هوی) است. هدف نهایی رسیدن به "بدون حد و مرز" است (極 極 ؛ Wuji) - نزدیک به مفهوم تائوئیست وو وی - جایی که خرد و عواطف هر دو با یکدیگر هماهنگ هستند.