سالن بولینگ در هتل

و نه در روزهای یکشنبه) و مکان (بیش از 100 یارد از خانه های مسکونی) "نه پین ​​و ده پین" یا "هر بازی به شکل شبیه سازی یا تقلید از آن ... با هر تعداد پین بازی شده". [41] در هر صورت ، روزنامه ها حداقل تا اوایل سال 1820 به "ده کوچه ده پین" اشاره می کردند [1] (همچنین بعداً در دهه 1820 [42] و در

سایت بازی انفجار

یک نقاشی که تصور می شود مربوط به حدود سال 1810 باشد ، بولینگ های انگلیس در خارج از منزل با شکل مثلثی ده پایه ای بازی می کنند ، که این امر قبل از ظهور این ورزش در ایالات متحده است. [50] [منبع بهتر مورد نیاز است] در هر صورت ، دهقانان آلمانی با بولینگ چمن که مخصوص طبقات بالا بود در تضاد قرار گرفتند و بدین ترتیب شهرت ماندگار بولینگ را به عنوان ورزش یک مرد عادی آغاز کردند.

در اواسط دهه 1800 ، گزینه های مختلفی برای پین های ایستاده به منظور جلوگیری از نیاز به پینترهای انسانی برای انجام این کارها ، حق ثبت اختراع ایالات متحده را برای حل مشکلات درک شده از پینتینگ و بازگشت توپ دریافت کردند. یک طرح (1851) شامل سنجاق هایی با پایه های کروی بود که در صورت اصابت توپ فقط در جای خود قرار می گرفت و به حالت عمودی چرخانده می شد. [51] ترتیب دوم (1853) شامل تنظیم مجدد پین ها از طریق طنابی بود که از پایین پین مربوطه به وزن زیر عرشه پین ​​پایین می آمد. طرح دیگر (1869) شامل تعلیق پین ها با سیم های سربار بود.

تبلیغات سال 1895 برای کمدهای بولینگ (قیمت: هر قسمت 6.00 دلار) لباس و امکاناتی را که بولینگ های دوران استفاده می کنند پیشنهاد می دهد. [54]

سالن بولینگ در هتل Pleasant Beach ، جزیره Bainbridge ، واشنگتن (حدود 1898)

پینترهای انسانی (Pittsburgh، c. 1908) مقدم بر پینترهای مکانیکی اتوماتیک بودند.
در سال 1884 ، شرکت Brunswick اولین تولید کننده توپ بولینگ آمریکایی شد و تا سال 1909 [55] توپ مینرالیت (لاستیک سخت) را معرفی کرد که آنقدر انقلابی تلقی می شد که در نمایشگاه پیشرفت قرن 1934 به نمایش درآمد. [35] در سال 1886 ، جو توم - که به عنوان "پدر بولینگ" شناخته می شود - در سالن های بولینگ افتتاح شد و طی دهه ها تلاش کرد تا چهره این ورزش را بالا ببرد تا با انحرافات طبقه بالا مانند تئاتر و خانه های اپرا رقابت کند.